بچه بودم ، فكر مي كردم خدا هم شكل ماست(خدیجه پنجی)

بچه بودم ، فكر مي كردم  خدا هم شكل ماست
شكل من ، تو ، ما ، همه ، او نيز موجودي دو پاست

در خيال كوچك خود ، فكر مي كردم خدا
پير مردي مهربان است و به دستش يك عصاست

يك كت و شلوار مي پوشد  به رنگ قهوه اي
حال و روز جيب هايش هم  هميشه رو به راست

مثل آقا جان ، به چشمش ، عينكي دارد بزرگ
با كلاه و ساعتي كهنه  كه زنجيرش طلاست

فكر مي كردم كه پيپش را مرتب مي كشد
سرفه هاي او ، دليل رعد و برق ابرهاست

گاه گاهي  نسخه مي پيچد ، طبابت مي كند
مادرم مي گفت او  هر دردمندي را دواست

فكر مي كردم كه شب ها  ، روي يك تخت بزرگ
مثل آدم ها و من ، در خواب هاي خوش رهاست

چند سالي كه گذشت از عمر ، من   فهميده ام
او حسابش از تمام عالم و آدم جداست

مهربان تر از پدر ، مادر، شما ، آقابزرگ
او شبيه هيچ فردي نيست ، نه ، چون او خداست

 خدیخه پنجی