بهار، ار باده در ساغر نمىكردم چه مىكردم
ز ساغر گر دماغى تر نمىكردم چه مىكردم
هوا تر، مىبه ساغر، من ملول از فكر هوشيارى
اگر انديشه ديگر نمىكردم چه مىكردم
عرض ديدم بهجز مى هرچه زآن بوى نشاط آمد
قناعت گر بدين جوهر نمىكردم چه مىكردم
چرا گويند در خم خرقه صوفى فرو كردى
به زهد آلوده بودم گر نمىكردم چه مىكردم
ملامت مىكنندم كز چه برگشتى ز مژگانش
هزيمت گر ز يك لشكر نمىكردم چه مىكردم
مرا چون خاتم سلطانى ملك جنون دادند
اگر ترك كله افسر نمىكردم چه مىكردم
به اشك ار كيفر گيتى نمىدادم چه مىدادم
به آه ار چاره اختر نمىكردم چه مىكردم
ز شيخ شهر جان بردم به تزوير مسلمانى
مدارا گر به اين كافر نمىكردم چه مىكردم
گشود آنچ از حرم بايست از دير مغان يغما
رخ اميد بر اين در نمىكردم چه مىكردم
یغما جندقی
اشعار شاعران معاصر
اشتراک گذاری در تلگرام
تبلیغات
درباره این سایت